Verwerkingsopdracht 2; Vertelinstanties

In ‘Een schitterend gebrek’ heeft Arthur Japin gebruik gemaakt van een ik- vertelinstantie, in ‘De schilder en het meisje’ heeft Margriet de Moor gebruikt gemaakt van een auctoriale vertelinstantie.

Voor mij was de ik- vertelinstantie prettig om te lezen. Je kijkt door de ogen van Lucia en daardoor krijg je een veel beter beeld van haar.

 

Je merkt dat Lucia bepaalde, soms niet nuttige dingen opmerkt, en aan andere, misschien wel belangrijke dingen, verder geen aandacht geeft. Dit zegt wat over haar persoonlijkheid. Ook begrijp je haar beter en het haar gedachtes zetten je aan het denken. Wat zou ik hebben gedacht of gedaan in haar situatie? In het begin begrijp je niet dat ze zo weinig moeite heeft met de prostitutie waarin zij moet werken, maar doordat je haar gedachtes ‘hoort’ begrijp je dat snel.

Bij dit verhaal vind ik een ik -vertelinstantie goed passen, hier is het fijn lezen als je weet wat ze voelt. Bij ‘De schilder en het meisje’ zou het al veel minder prettig zijn, aangezien het meisje in het fragment de doodstraf krijgt. Hier is goed gekozen voor een auctoriale vertelinstantie. Je houdt toch een soort van afstand. Als hier was gekozen voor een ik- vertelinstantie was het al snel een naar verhaal geworden, en ik denk niet dat dat de bedoeling was van dit boek.

Toch gaat mijn voorkeur in de meeste gevallen uit naar een ik -vertelinstantie, omdat de boeken die ik lees niet erg eng zijn. Ik vind dat in deze twee fragmenten goed is gekozen voor de vertelinstanties.