Algemene informatie
Titel: De verdovers
Auteur: Anna Enquist
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 2011
Druk: 1e druk
Aantal pagina’s: 309
Genre: Doktersroman,
psychologische roman
Samenvatting
Drik de Jong pakt na een
periode van rouw, na het overlijden van zijn vrouw, zijn werk als psychiater
weer op. Hij krijgt te maken met de psychiatrie student Allard Schuurman, die
de psychiatrie eigenlijk niet aankan.
Drik vind het lastig grip op Allard te krijgen, en zeker wanneer Allard
aankondigt dat hij overstapt van de psychiatrie op de anesthesie. Drik komt
erachter dat Allard onder de hoede wordt genomen door zijn zus Suzan, maar
vertelt Allard hier niets over. Als dit uitmondt in een affaire tussen Suzan en
Drik zijn de gevolgen niet te overzien.
Verwachtingen
De voorkant van het boek
was al het eerste wat mijn nieuwsgierigheid opwekte. Ik vind dat het een
voorkant is die al veel vragen oproept, zodat je het graag wilt lezen. Mijn
moeder en zus hadden mij dit boek aangeraden. Zij hadden het allebei gelezen en
vonden het een prachtig boek. Ik verwachtte een boek dat lastig kon zijn om
door te lezen, qua taalgebruik. Dit boek was niveau 5, en ik las het boek
halverwege klas 5.
Ik had ergens verwacht dat
het niveau misschien net te hoog zou zijn.
Thema en motieven
Het belangrijkste thema van
‘De verdovers’ is het ontvluchten van de werkelijkheid. Drik ontvlucht de pijn
van het missen van zijn vrouw met alcohol, Suzan vlucht ook voor haar verleden
in haar werk. Allard vlucht voor zijn angsten en pijn letterlijk in
verdovingsmiddelen.
Belangrijke motieven in dit
boek zijn angst, dood, overspel en werk.
Angst zie bij elk personage
terug. Bij Drik is het de angst dat hij geen grip op Allard krijgt, en bij
Allard juist dat Drik grip op hem kan krijgen. Ook bij Suzan is er angst, omdat
zij bang is dat haar man Peter achter haar affaire komt.
Dood is ook een belangrijk
thema in het boek. De dood van zijn vrouw Hanna heeft Drik veranderd als mens,
en dat heeft weer invloed op handelingen die hij doet. Ook de dood van Allard
is erg belangrijk in het verhaal.
Een ander motief is
overspel. Suzan bedriegt haar man Peter, en Allard zijn vriendin Roos, die de
dochter is van Suzan. Dit is een erg belangrijk motief voor het verhaal, want
door het overspel zie je dat alle verhaallijnen samenkomen.
Tenslotte is werk een
belangrijk motief waar alle personages mee te maken hebben. Door hun werk komen
ze met in elkaar in aanraking, bouwen ze een band of of worden banden juist
verbroken.
Schrijfstijl
Hoewel het begin soms
lastig kan zijn om in het verhaal te komen, is de schrijfstijl van Enquist erg
prettig. Ze schrijft zonder al te moeilijke woorden, vertelt duidelijk waar het
over gaat, maar geeft tegelijkertijd nog niet alles prijs. Dat is erg knap.
Haar schijfstijl is licht,
met genoeg afwisseling van dialogen en beschrijvingen.
Een goed voorbeeld van die
afwisseling is te vinden in hoofdstuk 6, op bladzijde 59, waar Suzan beschrijft hoe ze
te werk gaat als anesthesioloog.
Alles is deze ochtend anders, scheef, op een rare manier
opmerkelijk. Suzan staat op een van de operatiekamers voor zogenaamd ‘kleine’
verrichtingen, met een jonge KNO-arts als operateur. Toen ze de patiënt ging
ophalen, een verkommerd meisje van een jaar of tien dat door een
groeiachterstand niet ouder dan vijf oogt, zat de arts al schuin op het bed met
het kind en haar moeder te kletsen. Hij opereerde haar al vaker, de longen
verkeren in deplorabele toestand en er is iets permanent mis met de
slijmvliezen. Het kind ademt snel en oppervlakkig, de bovenste luchtwegen zijn
gedeeltelijk geblokkeerd door korsten en vuiligheid. Vandaag wordt de rommel
opgeruimd.
‘ Ha, Suzan! Fijn dat je er bent!’ De arts kijkt haar
van achter zijn grote brillenglazen blij aan. Hij heeft een wijd uitstaande
roze badmuts op zijn hoofd. Het kind, in een veel te grote pyjama bedrukt met olifantjes,
zit in een boekje te kijken.
Suzan begroet het meisje en de moeder en vertelt iets
over de gang van zaken. Het is vertrouwd, het kind heeft het allemaal al
meegemaakt. Ze laten de moeder achter en rijden het bed naar de OK. Suzan
concentreert zich zodra het meisje op tafel ligt. Ze praat zacht tegen haar
patiëntje: ‘ Nu doe ik het masker op je gezicht. Heel diep ademen, zo diep als
je kan. Goed zo.’
Pure zuurstof, dan sevofluraan, dan bewusteloosheid.
Snel het infuus aanleggen en vervolgens intuberen. Het kind heeft niet gehuild
en leek niet bang. Suzan is tevreden. Ze loopt slangen en aansluitingen na en
werpt een blik op het scherm. Ziet er goed uit.
Personages
De
personages zijn stuk voor stuk heel precies uitgewerkt. Ze hebben allemaal heel
verschillende karakters, maar Enquist heeft de karakter precies zou uitgedacht
dat perosnages elkaar goed kunnen aanvullen, en dat dat aanvullen van elkaar
weer kan leiden tot botsingen tussen andere personages. Er wordt bij elk
personages goed beschreven hoe hij/zij zich voelt, en zo begrijp je beter
waarom een personage bepaalde dingen doet.
Vertelperspectie
Het
verhaal is zowel vanuit Suzan als vanuit Drik geschreven. Dit geeft een leuk
effect, want zij hebben allebei een totaal verschillende relatie met Allard.
Omdat Enquist heeft gekozen om vanuit zowel Drik als Suzan te schrijven, krijg je van twee personen een beeld van wie Allard nu precies is.
Omdat Enquist heeft gekozen om vanuit zowel Drik als Suzan te schrijven, krijg je van twee personen een beeld van wie Allard nu precies is.
Sowieso
zorgt Enquist ervoor dat je niet zomaar een oordeel over een peronage klaar
hebt, omdat Drik en Suzan verschillend tegen situaties en peronen aankijken.
Dat is er knap gedaan.
Eindoordeel
‘De
verdovers’ vond ik een ontzettend mooi boek. Het las goed weg, iets wat ik van
tevoren niet had verwacht. Het knappe aan de schrijfstijl van Enquist is dat
het niet te moeilijk is, maar het tegelijkertijd niet al te veel verraadt.
De
personages die Enquist hier neerzet zijn stuk voor stuk goed beschreven, je begrijpt
ze allemaal, waardoor je niet perse voor een persoon meer empathie kan hebben
dan voor een ander. Dit houdt je scherp. Ik had in het begin een beetje moeite
om in het verhaal te komen, maar na een paar bladzijde ging het heel snel en
had ik het zo uit.
Kortom: ‘De
verdovers’ is een ontzettend goed en mooi boek, waarin Enquist laat zien dat ze
een van de beste schrijfsters is van Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten