Lofrede 'De donkere kamer van Damokles'

Als ik eerlijk ben trok ‘De Donkere kamer van Damokles’ mij eerst echt niet. De schrijfstijl van Hermans is erg wennen in het begin; lange dialogen met veel precieze beschrijvingen.

Na bladzijde 30 had ik het dan ook echt gehad. Maar goed, het boekje moest uit dus ging ik toch maar verder. En ik ben erg blij dat ik dat heb gedaan, want het bleek uiteindelijk een heel spannend en interessant boek te zijn! Gedurende het boek komen er heel veel vragen in je boven, en hoe verder je in het boek komt, hoe dichter je bij de ontknoping komt. Toch kan je absoluut niet voorspellen hoe het boek gaat aflopen, dit door de diversiteit van het boek, en doordat het verschil tussen realiteit en fantasie erg  klein is.

Ook vond ik de personages erg goed, vooral het personage Dorbeck vond ik erg goed beschreven.
Een man die Osewoudt denkt te kennen, maar wie is het nu eigenlijk? Voor Osewoudt voelt het heel vertrouwd om met hem te praten, terwijl hij Dorbeck eigenlijk nauwelijks kent.

Het fragment dat Osewoudt Walter achterlaat vond ik best erg, want hoe zou het verder gaan met dat jongetje, zonder ouders?

Hermans heeft er in het geheel een goed boek van gemaakt, goede dialogen die het verhaal nog beter tot zijn recht laten komen. Het is soms lastig te beslissen of iets goed of slecht is, dat is wat dit boek ook laat zien. En de slotzin is echt heel mooi; die maakte echt het verhaal af.

Leesautobiografie

Een echt lievelingsboek heb ik niet. Er zijn wel een paar boeken die ik echt heel goed vind.
De trilogie 'Een groene bloem' van Floortje Zwigtman vond ik bijvoorbeeld heel knap geschreven.
Het waren drie goed geschreven boeken met mooie zinnen en de boeken  gingen niet vervelen.
Vroeger was 'De brief voor de koning' mijn absolute favoriet, een spannend boek dat Tonke Dracht zo heeft geschreven dat je er helemaal in wordt getrokken.
Ook ben ik ooit begonnen in het boek 'Hart van Inkt', van Cornelia Funke. Ik kwam totaal niet door het boek heen, want ik vond het erg saai en langdradig.

Ik lees het liefst boeken die in de geschiedenis afspelen. Ik vind het leuk om te kijken hoe schrijvers jou een beeld proberen te geven van het leven van een normaal persoon lang geleden.
Ik heb al heel veel boeken uit die genre gelezen, maar het gaat me nog niet vervelen.

Daarentegen vind ik thrillers vaak niet leuk. Ik heb namelijk de slechte eigenschap om bij de meeste boeken al meteen het einde te lezen. Vroeger deed ik het veel vaker dan nu, maar nog steeds kijk ik vaak stiekem toch nog even naar de laatste bladzijdes. Als ik dat niet doe kan ik het boek niet meer rustig lezen.
Vooral bij thrillers doe ik dat, want ik wil dan halverwege het boek perse weten hoe het afloopt, anders leg ik het boek gewoon weg. Wat ook wel eens gebeurd, is dat ik een boek juist ga lezen omdat ik het einde zo goed vond.
Ook sciencefiction fiction vind ik niks, gewoon omdat het voor mij veel te onrealistisch is.

Mijn favoriete leesplek is lekker onder mijn dekens als ik in bed lig. Ik lees dan vaak een hoofdstuk voor ik ga slapen, want dan slaap ik vaak beter. Ik lees meestal 1 boek per twee weken, want ik lees redelijk langzaam, meestal 1 hoofdstuk per avond.

Ik denk dat ik qua leesniveau nu op niveau 3 zit, op lezenvoordelijst.nl stonden bij niveau 3 wel wat boeken die ik laatst heb gelezen. Boeken op niveau 4 lees ik nog niet, op niveau 2 soms wel.
Ik denk dat ik het misschien wel lastig ga krijgen met literatuurboeken, want dat zijn vaak  geen boeken die je snel doorleest en als het voor mij te lang duurt vind ik een boek snel saai.
Ik denk dat het wel een soort uitdaging wordt, maar ik geloof dat ik mijn houding zo zou kunnen aanpassen dat ik literatuurboeken ook interessant ga vinden.